Historia powstania parafii

Po powstaniu, w połowie lat osiemdziesiątych, nowych osiedli domków jednorodzinnych w dzielnicy Pleszówek zaistniała potrzeba budowy nowego ośrodka duszpasterskiego. Wstępne rozmowy były prowadzone między ś. p. ks. biskupem Wilhelmem Plutą – ordynariuszem diec. gorzowskiej, a klasztorem O.O. Kapucynów.
Początkiem wszystkiego był krzyż, ufundowany przez dzieci przystępujące do I Komunii Świętej, a wykonany przez stolarnię w Przyborowie.
Został on postawiony w Święto Podwyższenia Krzyża – 14 września 1990 roku. W ceremonii tej wzięli udział wierni z o. Andrzejem Surkontem – ówczesnym proboszczem parafii Św. Antoniego i o. Ryszardem Ślebodą na czele. Pierwotnie krzyż został postawiony w innym miejscu – około 130 m od kościoła, ponieważ brak było jeszcze właściwej lokalizacji ośrodka duszpasterskiego. Ostatecznie sprawę budowy rozstrzygnął ks. bp. Józef Michalik – nowy ordynariusz diecezji gorzowskiej, powołując ks. Jerzego Frąckowiaka i zlecając mu budowę kościoła.

Pierwsza polowa Msza Św. została odprawiona obok krzyża, w dniu 15 sierpnia 1991 roku. W uroczystości brali udział: ks. dziekan Józef Kocoł, ks. Jerzy Frąckowiak, proboszcz parafii Św. Antoniego – o. Jerzy Marć. Dzień ten stał się także świętem całej parafii, albowiem kościół nasz będzie pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP i w dniu tym obchodzić będzie odpust cała nasza wspólnota parafialna.

Od września 1991 roku załatwiano wszelkie formalności związane z budową, by ostatecznie otrzymać zezwolenie w dniu 7 kwietnia 1992 roku. Zdecydowano się na adaptację projektu mgr inż. arch. pani Zdzisławy Dziurzyńskiej – Kaczor z WBPP w Tarnowie. Niezwłocznie przystąpiono do budowy i w miesiącu marcu przygotowano słupy ogrodzeniowe i płoty w celu zabezpieczenia miejsca budowy. Po wybudowaniu pomieszczeń gospodarczych i kaplicy polowej, w dniu 3 maja, w święto Królowej Korony Polskiej odprawiona została Msza Św. za ojczyznę.

W maju 1992 roku rozpoczęto wykopy pod ławy fundamentowe. Nad całością robót czuwali inspektorzy nadzoru, panowie: Józef Kołtko i Leszek Polański. Pogoda sprzyjała trudnym pracom wykopowym.

Do betonowania ław fundamentowych i stawiania murów niezbędna była woda. Po wielodniowych, mozolnych pracach zostało wykonane własne ujęcie wody i zainstalowano hydrofor.

Zaczęto murowanie ścian piwniczno – kondygnacyjnych, które stanowiły „dolny kościół”. Należało się śpieszyć, bo ksiądz Jerzy chciał zamknąć ten etap budowy na dzień 1 listopada. Przy dużym zaangażowaniu parafian zdążono na czas. Stanęły mury i został zalany strop i schody w dół oraz schody do właściwego kościoła. Pierwszy strop przykryto prowizorycznym dachem.

Pierwsza Masza Św. w „dolnym kościele” odbyła się w dniu 25 października 1992 roku. Było już cieplej, bo nie wiało już tak, jak w kaplicy polowej.

W drugi dzień świąt Bożego Narodzenia ks. bp. Józef Michalik poświęcił nasz kościół, erygując tym samym działalność nowego ośrodka duszpasterskiego w naszej diecezji. Stało się to na mocy kan. 515 KPK. Została erygowana parafia p. w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Nowej Soli, powołana dekretem z dnia 8 grudnia 1992 roku.

Po trzech latach budowy, w miesiącu maju 1995 roku został poświęcony i oddany do użytku dom parafialny, który służy jako plebania, kancelaria parafialna i mieszkania ks. proboszcza i ks. wikarego. Skończyła się ich wędrówka z ulicy Matejki, gdzie zamieszkiwali dotychczas.

Ostateczny etap budowy kościoła rozpoczęto w maju 1996 roku. Mury pięły się do góry. W sobotę, 18 października 1997 roku, w godzinach popołudniowych dokonano zamontowania zwieńczenia wieży naszego kościoła. W dalszym ciągu trwały prace wykończeniowe.

W dniu 20 maja RP 2000 Jego Eminencja ks. bp. Adam Dyczkowski dokonał konsekracji naszego kościoła p. w. Wniebowzięcia NMP w Nowej Soli. Również w tym dniu budowniczy tego kościoła, ks. proboszcz Jerzy Frąckowiak